Nauka bez przymusu :)

W Jaskini Talentów mamy kodeks postępowania, który ustalamy razem z dziećmi.
Każdy ma prawo do szacunku, do wyrażania własnego zdania, do zadawania pytań, do dokonywania własnych wyborów, do przyjaźni, do odpoczynku, do zabawy, do nauki. Oprócz praw mamy obowiązki: sprzątania po sobie zabawek, mycia rączek, ząbków. W naszym kodeksie jest też zapis o tym, aby słuchać się wzajemnie, nikogo nie przezywać, nie bić, szukać porozumienia. Kodeks ustalamy razem z dziećmi.
Z kodeksu wynika, że nie zmuszamy dzieci  do nauki,  uczestniczenia w zajęciach. Ludzki umysł uczy się tego, czego potrzebuje, co go zainteresuje w środowisku bezpiecznym i i umożliwiającym twórcze myślenie. Zadaniem nauczycieli jest umożliwienie dzieciom zdobywania wiedzy i umiejętności. Dlatego często można u nas zobaczyć, jak jedne dzieci słuchają opowieści, inne rysują, jeszcze inne skaczą na piłce bądź ćwiczą koordynację chodząc po krzesełkach ustawionych w pociąg oczywiście same sobie pociąg konstruują.  Oczywistym jest, że nauczyciele w naszej Jaskini muszą dbać o bezpieczeństwo dzieci i być blisko w razie potrzeby. Jednak na porządku dziennym są u nas bazy stworzone ze wszystkich możliwych zabawek, czołganie pod stolikami, zabawy szyszkami, grochem, makaronem, piaskiem.
Nauka jest dobrowolna, jednakże dzieci biorą udział w zajęciach, które są ciekawe. Uczymy się przez zabawę, ruch oraz doświadczenie. Aby poznać rodzaje drzew idziemy do lasu, liczymy na koralikach, szyszkach, poznajemy kształty na patyczkach łącząc je i tworząc figury. Naszym celem jest zainteresowanie dziecka i tworzenie możliwości do doświadczania i odkrywania. Z językiem angielskim dzieci obcują na co dzień, przy rozmaitych czynnościach, grach, zabawach, śpiewamy piosenki zapraszamy gości z różnych stron świata.
Staramy się w naszych Jaskiniowcach wzbudzić motywację wewnętrzną, czyli chęć do zdobywania wiedzy i pokonywania trudności. Aby dziecko chciało się uczyć należy według nas zrezygnować z karania i nagradzania za efekty pracy. Materiał powinien być podany w sposób ciekawy i przystępny oraz dostosowany do poziomu dziecka; nie za trudny, żeby się nie zniechęciło, ani nie za łatwy, aby się nie znudziło. Dlatego nauczyciele w Jaskini Talentów muszą się przygotowywać do swoich zajęć, planować oraz być elastycznymi i odpowiadać na potrzeby dzieci.
Mamy już efekty naszej pracy, dzieci które w tym roku skończyły przygodę z Jaskinią  Talentów i poszły do szkoły doskonale sobie radzą, o czym świadczą opinie o naszej placówce: http://www.ocenprzedszkole.pl/przedszkole/klubik-jaskinia-talentow oraz łzy wzruszenia podczas pożegnania :) Staramy się nie tylko przygotować dzieci do nauki w szkole, a także uczymy je asertywności, pewności siebie oraz twórczego, nieszablonowego myślenia.
Na koniec mały skrót z ostatnich zdarzeń w Jaskini Talentów.W minionym miesiącu odwiedził nas Teatr z piękna opowieścią o Aladynie poprzeplataną sztuczkami magicznymi, co wzbudziło zachwyt wszystkich jaskiniowców, była także lekcja o zdrowym żywieniu. Korzystając z pięknej pogody jesiennej chodziliśmy do lasu oraz na wycieczki po okolicy i spacery.

Co nowego w Jaskini Talentów :)

Witam serdecznie :)
W Jaskini Talentów wiele się dzieje, dlatego musiałam złapać oddech , aby zrobić wpis na naszego bloga.
Od września zmieniliśmy status na przedszkole i co się z tym wiąże zmieniliśmy miejsce naszej placówki. Teraz możecie nas odwiedzać na ulicy Sikorskiego 92 w Warszawie Wesołej (200 m od stacji PKP Wola Grzybowska oraz pętli autobusowej linii 504, 173) Nowe miejsce jest ciche, spokojne, z placem zabaw, pięknym ogrodem, blisko większego miejskiego placu zabaw i lasu.
W naszym przedszkolu dzieci są pod opieką pedagoga, psychologa, logopedy. Wszyscy, którzy pracują w Jaskini Talentów to ludzie pełni pasji.
Od początku roku szkolnego wiele się u nas dzieje: odwiedziła nas Asami z Japonii, z która dzieci między innymi poznały sztukę origami, poćwiczyły sumo :), potańczyły, pobawiły się i wiele dowiedziały o kulturze i tradycji Japonii.
Odbyło się także PASOWANIE NA PRZEDSZKOLAKA, gdzie starsze dzieci pasowały nowo przybyłych Jaskiniowców. Dzieci zrobiły wspaniały występ muzyczny pod przewodnictwem cioci Yany, zjadły pyszny poczęstunek i poskakały na wielkim dmuchanym zamku ze zjeżdżalnia. Było uroczyście, pięknie, ale także wesoło :)
Wiele by można pisać o tym, co wydarzyło się w Jaskini Talentów do tej pory. Dzieci na co dzień bawią się i uczą, lepią, wyklejają, tworzą, tańczą śpiewają, spacerują, wspinają się, biegają, odkrywają.  Wszystko w szacunku i z uśmiechem na twarzy.
Obiecuję więcej wpisów i fotorelacji. Poniżej kilka fotek z biegu na orientację :)

Skoki rozwojowe u dzieci-czym sie charakteryzują?

Człowiek rozwija się w sposób płynny i ciągły. Podczas tego procesu zaobserwować można momenty intensywnego rozwoju psycho-fizycznego, które nazywamy skokami rozwojowymi. Są to momenty przełomowe, które wiążą się ze wzmożonymi procesami zachodzącymi w mózgu dziecka oraz jego intensywnym rozwojem psycho-ruchowym.

2-latek

Pierwszym trudnym dla rodzica momentem jest przełom drugiego roku życia, gdy mały człowiek zaznacza swoją obecność, zazwyczaj poprzez negację komunikatów opiekuna. Dwulatek pokazuje całym sobą “mam swoje zdanie i nie zawaham się go użyć”. W tym okresie dziecko zauważa swoją odrębność, zaczyna widzieć siebie jako samodzielnie żyjącą osobę. Dlatego chce decydować, w którą stronę iść na spacerze, czy chce jechać w wózku, czy maszerować samodzielnie, w co się ubrać (nie zawsze adekwatnie do pogody i pory roku). Wszystko to powoduje, że zwyczajne sytuacje, np. wyjście do sklepu stają się rodzicielskim wyzwaniem. Nie nazwałabym tego “okresem buntu”, gdyż zachowanie dziecka ma głęboki sens – nie jest buntowaniem się, ale pierwszym krokiem do samodzielności. Dzieci, tak samo jak dorośli, mają potrzebę bycia ważnym, chcą mieć prawo decydować. 

4-latek

Mniej więcej w czwartym roku życia obserwujemy tak zwany “kryzys czterolatka”. Jest to czas niepewności, pojawiają problemy z koordynacją wzrokowo-ruchową. W tym okresie możemy usłyszeć: “nie kocham cię”, “nie lubię”,”nie chcę”. Charakterystyczne dla tego momentu rozwoju dziecka jest rozchwianie emocjonalne, płacz, obrażanie się, ostentacyjne wybieganie z pokoju. W tym okresie dziecko bardzo wyraźnie wyraża swoje emocje. Często jest rozdrażnione, nie zawsze wie dlaczego. Postarajmy się zrozumieć nasze dziecko gdy się złości, jest smutne i płacze. Nawet, jeśli według nas, nie ma ku temu powodu. Powód istnieje także wtedy, gdy nie jest zrozumiały dla samego dziecka, bądź jest błahy według rodzica. 

W trudnych dla malucha chwilach rodzicom zdarza się stosować kary, które są tzw. karami za uczucia – coś, na co dziecko nie ma wpływu i co jest mu potrzebne do prawidłowego rozwoju. W ten sposób uczy się, że emocje są złe, że wyrażanie ich powoduje przykre konsekwencje. To z kolei może powodować frustrację, zablokowanie emocjonalne, problemy w wyrażaniu emocji. Pamiętajmy, że każda emocja jest dobra i czemuś służy. Jesteśmy istotami, które czują: miłość, radość, wdzięczność, ale także strach, smutek, złość, rozczarowanie. To, co w tym momencie możemy zrobić, to postarać się zrozumieć dziecko, być mu wsparciem i pomóc zrozumieć trudne emocje. 

6-latek

W wieku sześciu lat na zachowanie dziecka mają wpływ procesy neurobiologiczne zachodzące w jego mózgu. Tak jak poprzednio dziecko jest niepewne, może być bardziej wycofane, ostrożniejsze w relacjach. Nie należy zmuszać je do kontaktów,ale dać czas na stopniowe oswajanie się, odnajdywanie w grupie.

7, 9-latek

W wieku siedmiu, a następnie dziewięciu lat następuje kolejny skok rozwojowy, a jego objawy znacznie różnią się od wcześniejszych – uwaga dziecka kieruje się do wewnątrz. Oznacza to większe skupienie, zainteresowane nauką, czasem dziecko staje się mniej śmiałe, niż wcześniej. Mniej niż do tej pory bawi się w sposób, który dotąd znaliśmy. Jego uwaga jest skupiona na nowych zadaniach i wyzwaniach, których w tym wieku ma bardzo dużo. To czas, w którym najważniejsze jest to, co powie “nasza Pani”, czyli wychowawczyni/wychowawca w szkole. 

W okresie 8-9 lat mogą wystąpić przejściowe bóle głowy. W tym czasie rozwój intelektualny następuje skokowo, jednego dnia dziecko może mieć problem z opanowaniem określonego materiału, zrozumieniem pewnych partii, a następnego rozumie wszystko, prezentując określone kompetencje i umiejętności. 

11-latek

Od 11 roku życia mamy do czynienia z burzliwym rozwojem nastolatka. W pewnym momencie następuje bardzo zauważalna “krytyka rodzica”. Jest to naturalny proces, który z czasem ewoluuje. Okres ten charakteryzuje się “szukaniem siebie”, “szukaniem sensu istnienia”. Nastolatek zaczyna analizować, kreować swój pogląd. Przestaje być dzieckiem, powoli wchodzi w okres dorastania. Czuje się autonomiczną jednostką, indywidualnym bytem. Potrzebuje akceptacji i w tym wieku szuka jej także wśród grupy rówieśniczej. Nie znaczy to, że rodzic przestaje być dla dziecka ważny. W tym momencie warto być blisko, nie narzucać swojego zdania, a raczej pokazywać różne drogi i rozwiązania problemów i trudności emocjonalnych.

15-latek

15-16 lat to tak zwana faza “kosmiczna”. W tym czasie następuje krytyka otoczenia, szkoły, rodziców. Mogą wystąpić zachowania ryzykowne. Zaczyna się planowanie przyszłości i wzmożona chęć zmiany porządku świata. Człowiek przestaje przyjmować bezkrytycznie to, co daje mu życie. Wie, że niedługo wejdzie w świat dorosłych, gdzie sam będzie decydował o sobie samym. W tym okresie buzują hormony, dziecko dojrzewa płciowo, pojawiają się związki, pierwsze relacje damsko-męskie. Młody człowiek zauważa różnicę w tym, jak funkcjonuje świat i najbliższe otoczenie a tym, jak chciałby żeby funkcjonowało. Może to być okres trudny dla rodzica. Mogą mieć wrażenie, że zostali zepchnięci na drugi tor, że przestali być ważni. Młody człowiek próbuje życ na wlasną rękę, jednak nie przestaje potrzebować swoich bliskich. Dlatego ważne jest, aby nie krytykować, dać wolność w wyborze i być blisko, aby doradzić, pocieszyć, pomóc. Budowanie relacji jest kluczem do porozumienia. 

Rozwój

Człowiek rozwija się od narodzin. Wydaje się wręcz, że jest w nieustającym kryzysie. Całe życie uczymy się, rozwijamy, przechodzimy przez kolejne etapy i fazy. Wpływ na nasze zachowanie mają procesy, które zachodzą w mózgu, hormony, relacje, wyzwania, zadania, kultura, wychowanie.

Tzw. kryzysy rozwojowe trwają od kilku tygodni do kilku miesięcy, a granica ich początku i końca jest bardzo płynna. Jeżeli zauważymy u swojego dziecka zachowanie niestandardowe, trudne należy zachować spokój i uzbroić się w cierpliwość. Pamiętajmy o tym, że nie ma złych emocji a złość, gniew, radość, smutek w naturalny sposób towarzyszą każdemu człowiekowi.

Jak się zachować w momencie, kiedy nasze dziecko przeżywa trudne chwile, sytuacje stresowe, buzują w nim emocje?

Pozwolić na wyrażanie emocji. Komunikaty typu: “Nie masz powodu do płaczu”, “nic się nie stało”, “natychmiast się uspokój” czy kranie dziecka za złość, gniew, płacz uczą je, że nie ma prawa przeżywać emocji. Doprowadza do kumulowania emocji czy też ich blokowania, co z kolei prowadzi do frustracji i poczucia krzywdy. Każdy ma prawo do przeżywania emocji.

Nazwać emocje. Pierwszym krokiem do porozumienia jest rozmowa. Zapytajmy dziecko, co czuje. Już samo nazwanie problemu, pomaga go rozwiązać.

Znaleźć przyczynę. Być może dziecko nie zakłada rajstopek, gdyż jest nadwrażliwe, bądź nie chce posprzątać pokoju, bo zadanie przerasta jego możliwości. Być może nie wie, dlaczego doświadcza złości czy rozdrażnienia i wystarczy wsparcie rodzica (przytulenie, masaż…), aby napięcie spadło.

Rozwiązać problem. Ten punkt wydaje się najtrudniejszy. Czasem wystarczy rozmowa, czasem przytulenie, czasem nazwanie emocji. Jest wiele technik radzenia sobie ze stresem i trudnymi emocjami, z których należy wybrać te, które pasują do danej sytuacji, odpowiadają temperamentowi dziecka i rodzica oraz ich możliwościom w danej chwili. Techniki radzenia sobie ze stresem to: długie oddechy (wdech nosem, wydech ustami), relaksacja (słuchanie muzyki, masaże), spacery, rozładowywanie emocji przez sport, sztukę.

Proces wychowawczy to ważne i trudne zadanie, wymagające wysiłku, cierpliwości i przede wszystkim zrozumienia. Rozmowa, budowanie więzi, wiedza o procesach, jakie zachodzą w mózgu dziecka pomoże przejść przez każdy skok rozwojowy, rozumiany jako drogę do dojrzałości.

Anna

Dlaczego warto rozmawiać z dzieckiem na temat intymności i granic osobistych.

Nie pamiętam, aby ktokolwiek z dorosłych ostrzegał mnie przed tymi, którzy mogliby zrobić mi krzywdę, a widok chłopców łapiących dziewczyny za piersi czy pupy w szkole nie był niczym dziwnym. Nikt nie zgłaszał tego nauczycielowi, choć pewnie nauczyciele widzieli, co dzieje się na korytarzach szkolnych. Nikt nie wspominał, że ktoś może “niewłaściwie” mnie dotykać. Jedynie mama wspominała o tym, by nigdy nie wsiadać z obcymi do samochodu i aby nie wpuszczać nikogo do domu.

Obecnie, dzięki telewizji i rozmaitym kampaniom społecznym jesteśmy bardziej świadomymi rodzicami, wiemy jakie niebezpieczeństwa na tle seksualnym zagrażaja naszym dzieciom.Dlatego warto we właściwy sposób rozmawiać z dziećmi w domach, a także w szkołach i przedszkolach na temat ich seksualności i zagrożeń, jakie mogą je spotkać na tle seksualnym. Jest to temat trudny, dlatego należy właściwie do niego podejść.

Jak rozmawiać z dziećmi na temat seksualności oraz jak nauczyć je radzić sobie, kiedy znajdą się w trudnej sytuacji:

1. Przede wszystkim nie należy robić z tematu seksu tabu. Z dzieckiem należy rozmawiać na każdy temat, dostosowując treści do wieku i dojrzałości. Zdania typu: “powiem ci jak dorośniesz”, bądź“jesteś jeszcze za mały, żeby o tym rozmawiać” spowodują, że nasze dziecko zapyta kolegów i to, co usłyszy, przypuszczalnie nie będzie do końca prawdą, a już na pewno nie będzie dostosowane do wieku i dojrzałości naszego dziecka.
2. Rozmawiając z dzieckiem używaj prawidłowego nazewnictwa, słów takich jak “penis”,”pochwa”. Nie jest niczym niewłaściwym nazywanie części intymnych po swojemu, zdrabniając typu “siusiak”, “siśka”, jednak moim zdaniem warto również przekazać dziecku formalne nazewnictwo, aby ten temat nie był dla nich i dla nas niczym wstydliwym, błahym, bądź drażliwym. Penis, pochwa, piersi to części ciała, które nie są niczym wstydliwym czy złym. Są to natomiast części intymne, które w naszej kulturze się zasłania w miejscach publicznych. Można dziecku tłumaczyć, że są to takie same części ciała jak ręka czy głowa, mają określone przeznaczenie, jednak zakrywamy te miejsca przed innymi na ulicy, w szkole, w sklepie. Są to miejsca wyjątkowe.
3. Uświadom swoje dziecko, że jego ciało należy do niego samego i nikt nie ma prawa dotykać go tak, jak ono by nie chciało. Nie mówię tu tylko o molestowaniu, ale także o szarpaniu, popychaniu, ciągnięciu za ręce. itp. Warto powiedzieć dziecku, że mamy w naszym ciele miejsca intymne, których nikt nie powinien dotykać, oglądać. Także inni nie mogą nam pokazywać czy kazać dotykać swoich miejsc intymnych. Miejsca intymne są szczególnie chronione. Nikt również nie ma prawa przytulać dziecka, całować go tak, jak ono nie chce, powodując nieprzyjemne uczucia, wstyd, strach, ból. Oczywiście bywają takie przypadki, że musimy komuś pokazać nasze miejsca intymne, np. lekarz bądź rodzic, jeżeli coś dziecko boli bądź niepokoi.
4. Dzieci muszą wiedzieć, że nie każdy dorosły ma dobre zamiary, nawet jeżeli jest dziecku znany. Dziecko musi także zdawać sobie sprawę z tego, że nie ma obowiązku słuchać każdego dorosłego, że nie musi być zawsze miłe i spokojne, nawet jeżeli chodzi o nauczyciela, wujka, ciocię, księdza, dziadka, a nawet rodzica. Nikt, absolutnie nikt nie może robić dziecku czegoś, czego ono nie chce, z czym czuje się źle, co wywołuje u niego lęk czy wstyd. Chodzi tu nie tylko o czyny, ale także słowa.
5. Nie tylko dorośli mogą mieć złe zamiary wobec dziecka. Inne dziecko, kolega, koleżanka, także nie mają prawa naruszać strefy intymnej naszego dziecka.
6. Jeżeli dziecko czuje zagrożenie, strach, ktoś chce je zaprowadzić do innego pokoju, budynku, na ubocze, do samochodu, powinno głośno krzyczeć “nie!” ,”nie chcę”, “nie pójdę”, “nie wsiądę!”, “zostaw mnie!”, “odejdź!”. Ważne jest, by poćwiczyć z dzieckiem takie sytuacje, pokazać przykłady. Nie robimy tego po to, aby dziecko przestraszyć. Jednak tak, jak uczymy dziecko, jak zachować bezpieczeństwo na drodze, uczymy je, jak zachować się w sytuacji zagrożenia. Musimy pamiętać, że jeżeli uczymy dziecko, że musi być “grzeczne” i “ciche”, nie może powiedzieć”nie”, że powinno szanować dorosłych tylko dlatego, że są dorosłymi, ciężko będzie nauczyć je bronić się przed tymi, których mają się “bezwzględnie słuchać”. Jeżeli od małego uczymy nasze dziecko, że “dorosłym się nie przerywa”, że “nie może krzyczeć i płakać”, być może nie będzie potrafiło powiedzieć (wykrzyczeć) “nie” oprawcy. Dlatego ważne jest, by dziecko miało prawo mówić “nie”, nie zgadzać się, wybierać, okazywać emocje, bronić się. Musi nauczyć się tego w domu. Bezwarunkowe podporządkowanie rodzicowi temu nie służy.
7. Jeśli zdarzy się tak, że ktoś zrobi coś złego dziecku i poprosi je o dochowanie tajemnicy, uświadommy dziecko, że to kłamstwo i że zawsze może nam wszystko powiedzieć. Jeżeli jakaś tajemnica jest dla niego bolesna, nieprzyjemna, wymuszona przez kogoś innego, może się nią podzielić z rodzicem. Nie musi się bać, że zrobiło coś złego. Jeżeli tajemnica jest dla dziecka przykra czy nieprzyjemna, to znaczy, że może, a nawet powinno podzielić się nią z kimś zaufanym. Dlatego tak ważne jest budowanie więzi i wzajemnego zaufania w rodzinie, aby dziecko nie bało się, nie wstydziło powiedzieć nam prawdy, aby wiedziało, że może się zwrócić do nas z każdym problemem, nawet jeżeli myśli, że zrobiło coś złego.
8. Jeżeli podejrzewamy, że ktoś robi/zrobił naszemu dziecku krzywdę, należy niezwłocznie odizolować dziecko od oprawcy oraz zgłosić się do odpowiednich instytucji. Bardzo pomocne są telefony zaufania oraz fundacje zajmujące się pomocą dzieciom wykorzystywanym i ich rodzinom – np. Fundacja Dzieci Niczyje.

Jest wiele trudnych tematów, które musimy poruszyć z naszymi dziećmi. Możemy się wspomóc bajkami terapeutycznymi, przekazać dziecku treści za pomocą zabawy, teatrzyku, przeczytać mu na dany temat książeczkę. Sposobów jest wiele, warto rozmawiać. Ważne jest, aby takie rozmowy nie były jednorazowe. Możemy poruszać temat intymności i granic osobistych podczas rozmów na wiele innych tematów, takich jak bezpieczeństwo, poznawanie nowych osób, emocje, miłość, relacje, przyjaźnie. Powodzenia!

Zmiana miejscówki :)

Kochani,
Jaskinia Talentów zmienia miejscówkę :) Nowe Przedszkole (zmieniamy status z Punktu Przedszkolnego na Przedszkole) od września będzie się mieścić przy ulicy Sikorskiego 92, Warszawa Wesoła (blisko stacji PKP Wola Grzybowska). Miejsce jest urokliwe, wśród zieleni z ogródkiem warzywnym, jednocześnie  w atrakcyjnej lokalizacji: blisko stacji oraz przystanku autobusowego 173 i 504.
Zapraszmy na dni otwarte w sobotę 1 sierpnia o godzinie 13.00. Planujemy atrakcje dla dzieci :)

Droga do porozmienia.

Podczas rozmowy z rodzicami, często okazuje się, że największym problemem  dla nich jest ich komunikacja z dzieckiem. Konkretnie  " dziecko się nie słucha". Każdy przypadek jest inny i dla każdej z rodzin może byc inne rozwiązanie, gdyż dziecko to nie robot, który możemy zaprogramować na jedzenie, spanie, słuchanie, wykonywanie zadań, to człowiek ze swoimi potrzebami, obawami, zainteresowaniami i charakterem. Jednak jest kilka zasad, które większości rodzin może pomóc poprawić relacje domowników, celowo użyłam słowa "domowników”, gdyż nad poprawą relacji powinna pracować cała rodzina. Postaram się zebrać w całość zasady dobrej komunikacji w rodzinie, które przekładają się także na relacje rówieśnicze oraz relacje z innymi dorosłymi nauczyciele, sąsiedzi, babcie , dziadkowie itd.).
Po pierwsze SZACUNEK.
Konstruktywna rozmowa nie powinna być krzykiem, groźbami, szantażem. Większość z nas wie, że dzieci biorą z nas przykład i naśladują nasze zachowanie. Więc jeżeli chcemy, aby nasze dziecko szanowało drugiego człowieka, samo musi czuć się szanowane i być szanowane w swoim najbliższym środowisku - wrodzinie. A zatem po pierwsze zachowajmy spokój, bo kiedy dziecko słyszy podniesiony głos zapiera się, przybiera postawę obronną albo atakuje, natomiast w komunikacji chodzi o dialog obu stron. Spokojna rozmowa zdziała wiele, natomiast krzyk i grożenie karą mogą odnieść odwrotny skutek.
Po drugie JASNY KOMUNIKAT.
Pamietam jak kiedyś mąż mój wychodząc wyrzucić śmieci powiedział do naszej niespełna dwuletniej córki: " Antosiu wychodzę, jak wrócę te zabawki mają być posprzątane" :D Jak się pewnie domyślacie dziecko stało bardzo zdziwione i nie rozumiało co od niej chce tata. Historia mnie śmieszy, jednak gdyby rodzic w tej sytuacji rzeczywiście chciał wyegzekwować swoją "prośbę" wypowiedzianą wprawdze w szacunku i ze spokojem mogłoby to się skończyć nieprzyjemnie dla obu stron. Aby dziecko zrozumiało komunikat powinien byc dostosowany do poziomu dziecka, zrozumiały i możliwy do spełnienia. Na przykład " powrzucaj klocki do pudełka i odłóż misie na szafkę, jak skończysz zjemy kolację". Nie możemy także dawać dziecku zadań ponad jego siły; posprzątanie pokoju po całodniowej zabawie jest trudne dla dwu, trzy, czy nawet starszego dziecka, wszystko zależy od skomplikowania zadania (czy zabawki są wrzucane do pudełek, czy każda ma swoje miejsce) oraz ilości zabawek. Pamiętajmy także, że jeśli sami nie jesteśmy czyściochami i nie mamy porządku w swoich pokojach, kuchni, łazience, dziecku ciężko będzie zrozumieć, że ono musi mieć porządek w swoim pokoju. Podsumowując komunikaty powinny być: krótkie, dziecko powinno wiedzieć co dokładnie ma zrobić i w jakim czasie. Na przykład: "dokończ rysunek, potem odłóż kredki i kartki do szafki", "załóż ubranie, które Ci przygotowałam i zejdź na dół na śniadanie".
Po trzecie SŁUCHAJMY.
Słuchajmy naszego dziecka, jeżeli chcemy aby dziecko słuchało nas. Zastanówmy się; jeżeli nasza pociecha słyszy: "nie teraz", " nie zawracaj mi głowy", "teraz nie", "idź, zajmij się sobą"- samo zaczyna używać podobnych komunikatów. Kiedy powiemy " posprzątaj pokój" ono odpowie" nie taraz", "zaraz". Wtedy rodzice wściekają się, że dziecko "nie słucha". Jeżeli dziecko nas woła, abyśmy coś zobaczyli, pomogli, albo chce o coś zapytać, powiedzieć- posłuchajmy, odpowiedzmy na komunikat dziecka, ono od nas nauczy się tego samego. Myślę, że ważne jest także aby brać na poważnie zainteresowania i potrzeby naszego dziecka. Jeżeli chce przed sprzątaniem dokończyć jakąś zabawę, czy grę warto mu na to pozwolić, pokażemy w ten sposób, że to co robi nasza pociecha jest dla nas ważne, że jest mądre, ma prawo rozwijać swoje zaineteresowania (można zapytać dziecka ile na to potrzebuje czasu, aby zabawa nie przeciągała się w nieskończoność). Przekażemy dziecku, że interesujemy się jego czynnością.
Po czwarte KOMPROMIS.
Dlaczego warto iść na kompromis, dlaczego warto uznać słowo "nie" z ust naszego dziecka. Powodów jest kilka: pokazujemy dziecku, że jest ważne, że jego zdanie się liczy, że ma moc sprawczą, że warto próbować, walczyć, że może zmieniać rzeczywistość. Pierwszym miejscem nauki negocjacji jest dom, potem będzie świat: szkoła, relacje z rówieśnikami, praca, partner. Chcemy aby nasze dziecko w przyszłości było asertywne, pełne zapału, wierzyło w siebie i umiało walczyć o swoje. W tym miejscu chciałabym wspomnieć, że potrzeby wszystkich domowników są ważne, nie tylko naszego dziecka. Nie chodzi mi o to, aby zgadzać się na wszystko, co chce nasze dziecko. My także mamy prawo powiedzieć "nie", jesteśmy dorośli i często wiemy więcej od dziecka, to my jesteśmy za nie odpowiedzialni. To bardzo trudne zadanie i wymaga często zmany myślenia. Zmienić rozkazy i zakazy na dialog, uzanć, że dziecko ma prawo negocjować, mówić nie, złościć się, obrażać i gniewać podobnie jak my. My szanujemy dziecko i wymagamy szacunku do siebie. Dajemy przykład i wymagamy także od dziecka pewnych obowiązków, oczywiście dostosowanych do możliwości. Czas na przykłady: kiedy wieczorem chcemy aby dziecko zjadło kolację, a ono bawi się w najlepsze i nie zgadza się przerwać możemy zapytac: " co Cię tak zainteresowało?” „pokaż mi w co się bawisz, może jutro dokończysz zabawę?", "pobawmy się razem i potem razem pójdziemy na kolację", "dokończ ten obrazek, posprzątaj klocki i zejdź na kolację", "skończ juz zabawę, po kolacji mi opowiesz w co się bawiłeś", "chodź na kolację, potem wybierzesz sobie bajkę, którą przeczytamy". Warto dać dziecku propozycję, zapytać co ono nam zaproponuje. 
Po piąte ostatnie, nie bójmy się pierwsi wyciągnąć ręki Jeżeli doszło do kłótni, warto wyciągnąć rękę, przytulić, zapytać dziecko jak się czuje, sporóbować wspólnie znaleźć rozwiązanie trudnej sytuacji.

Pozdrawiam ciocia Ania :)

Dlaczego w Jaskini Talentów są grupy mieszane wiekowo?

Kiedy zaczynaliśmy naszą przygodę z prowadzeniem przedszkola miałyśmy w planach utworzyć standardowo kilka grup wiekowych, jak to ma miejsce w większości palcówek. Stało się inaczej J Obecnie w Jaskini Talentów funkcjonuje 20 osobowa grupka dzieci od 2,5 do 6 roku życia.  Jest to według nas najbardziej optymalny dla rozwoju dzieci model wychowawczo-dydaktyczny.

Decyzję, aby nie dzielić dzieci podjęłyśmy naturalnie, obserwując jak przedszkolaki funkcjonują, czego im potrzeba, co im pomaga, a co szkodzi. Wszelkie sztuczne dzielenie nie działa na korzyść, gdyż człowiek rozwija się nierównomiernie, w rożnych okresach swojego życia ma określone potrzeby i zainteresowania. Niektóre dzieci mając półtora roku mówią zrozumiale zdaniami,  inne dwulatki dopiero zaczynają używać pojedynczych słów, nie ma w tym nic złego ani niepokojącego.

W grupie mieszanej wiekowo dzieci wybierają swoich przyjaciół nie tylko za względu na wiek, ale także zainteresowania, czy temperament.  Nierzadko dwulatki bawią się z czterolatkami, a czterolatki zaczynają czytać, nie dlatego, że są do tego zmuszane, a dlatego, że są tym bardzo zainteresowane i mają okazję przy starszych dzieciach nauczyć się czegoś więcej niż w przeciętnej grupie rówieśniczej.

W naszym przedszkolu jesteśmy nastawione na to, aby rozwijać talenty naszych dzieci, wzmacniać rozwój , a nie go przyspieszać. Często tłumaczymy rodzicom „nic na siłę”, ”poczekajmy, poobserwujmy”.  Zdarzało się, że dziecko, nie chciało uczestniczyć w zajęciach grupowych przez kilka miesięcy, niezmuszane do aktywności samo pewnego pięknego dnia dołączało do grupy z radością i efekty były niesamowite.

Podsumowując grupa mieszana wiekowo daje więcej swobody dziecku, oraz możliwość indywidualnego podejścia do każdego dziecka, gdyż dzieci nie rozwijają się według ściśle określonego schematu wytyczonego przez psychologię rozwojową i w tym samym wieku mogą mieć różne potrzeby.

Często słyszymy od nauczycieli przedszkoli, że wrzesień jest najgorszym miesiącem, gdyż tworzy się nowa grupa całkowicie nieznających się dzieci , płaczących, potrzebujących atencji nauczyciela. W grupie 20-25 dzieci, gdzie dla większości jest to pierwszy dzień w przedszkolu niemożliwym jest, aby nauczyciel zadbał o wszystkie. W takich przypadkach proces adaptacji jest bardziej bolesny i dłuższy.

W grupie mieszanej wiekowo adaptacja jest łatwiejsza, mniej bolesna, gdyż „stare przedszkolaki” pomagają nauczycielowi, wspomagają, zachęcają do zabaw, opiekują się młodszymi kolegami. Dzieci nowych jest kilkoro, więc nauczyciel może poświęcić im więcej uwagi i odpowiedzieć na większość potrzeb. W Jaskini nie zdarza się , aby niezauważone dziecko po cichutku płakało w kąciku, bądź siedziało cały dzień przyklejone do okna. W naszej grupie jest czas, aby dziecko przytulić, czy pobyć blisko kiedy jest mu smutno. Wtedy proces adaptacji przebiega łagodniej i przyjemniej dla obu stron: nauczyciela (w naszym przypadku cioci) i przedszkolaka.

Grupa mieszana wiekowo sprzyja samodzielności, jak już wspomniałam we wstępie dzieci młodsze są inspirowane do działań edukacyjnych poprzez starsze przedszkolaki, wtedy nauczyciel może wychwycić potrzeby i zdolności dziecka i w odpowiednim czasie na nie odpowiedzieć. Poprzez to, że dzieci są w różnym wieku, przedszkolaki nie porównują się do siebie, zwracają uwagę na swoje możliwości, podejmują więcej wyzwań, przez co ich poczucie wartości i sprawstwa wzrasta.

Dzieci starsze często pomagają młodszym w ubieraniu się, w pracach plastycznych, przez co uczą się empatii i dbania o drugiego człowieka. Dzieci zauważają przez to, że młodsze dziecko nie jest gorsze, dla nich naturalnym jest, że w grupie są dzieci młodsze i starsze, jak w rodzinie J

Na koniec chciałabym zwrócić Wam Kochani rodzice uwagę na to, aby dawać dziecku więcej swobody w wybieraniu aktywności, one często same wiedzą co dla nich dobre, a jeżeli nie wiedzą to musimy  dać szansę, aby do tego doszły. Jeżeli chcą wchodzić na zjeżdżalnie  „na odwrót”, a to nie przeszkadza innym pozwólmy na to. Nieistotne, że „tak się nie robi”, takie działania  ćwiczą koordynację, równowagę, pokazują jak dzieci myślą elastycznie i niebanalnie. Zjeżdżalnia to tyko jeden z przykładów, dziecięcy umysł jest niezamknięty w schematy, wolny od stereotypów i wytyczonych rozwiązań, dlatego nie zabijajmy w nich naturalnych potrzeb poznawania świata pozwalając jedynie na nasze „dorosłe” rozwiązania.

Pozdrawiam

Ciocia Ania J

Mikołajki w Jaskini :)

Witam Was Kochani w Nowym Roku,
życzę,aby był jeszcze piękniejszy od poprzednich, pełen pasji, marzeń, sukcesów, dobra i spełnienia.
Na osłodzenie roku 2015 wrzucam kilka fotek z tegorocznych Mikołajek.
W Jaskini są same "grzeczne" dzieci, wszystkie dostały prezenty, dekorowały ciasteczka świąteczne, grały na instrumentach, śpiewały, tańczyły walca oraz wraz z bliskimi tworzyły piękne świateczne choinki z makaronu.
 Zapraszamy na naszego fanpage Jaskinia Talentów, gdzie znajdą Pańswto więcej zdjęć, ciekawe artykuły oraz relacje z różnych imprez w Jaskini Talentów.